02 april 2019. Het was DE dag. De dag dat ik uitgerekend was van Daan en Koen. Nu weten we wel dat we 40 weken met een tweeling niet hadden gered, maar toch zou het onze dag als gezin moeten zijn. We hebben daarom besloten Daan en Koen juist vandaag te laten registreren in het BRP. Zo is het toch onze onze eerste echte dag als gezin 

Vorige week dinsdag kreeg ik een telefoontje met de mededeling dat onder voorbehoud vandaag, dinsdag 26 februari, de steen geplaatst zou worden. Maar liefst een maand eerder dan verwacht! Ontzettend fijn en tegelijkertijd ook pijnlijk dat het nodig is om een steen te plaatsen. Onze jongens zijn er echt niet meer, maar wat krijgen ze een mooi plekje!

We krijgen vaak te horen dat mensen vinden dat we zo goed met het overlijden van Daan en Koen omgaan. Heel fijn is dat! Er zijn ook zware momenten hoor. Ik kan hele dagen huilen, omdat ik de jongens zo mis. We zijn aan de andere kant ook blij als het licht in de keuken weer eens aan en uit gaat. Dan weten we dat Daan en Koen bij ons zijn. Ik wil graag onze visie met jullie delen.

Al vanaf het begin van de zwangerschap zijn we Bo bewust overal bij gaan betrekken. Ervaring met kinderen had ze niet, dus we waren erg benieuwd hoe ze het zou gaan doen. Ik liet haar vaak aan mijn buik snuffelen en vertelde haar dat daar de baby's zaten. Dat ze broertjes en/of zusjes zou gaan krijgen waar ze goed op moest gaan passen. Uiteindelijk hebben we ons druk gemaakt om niets (of Bo juist heel goed voorbereid). De band tussen Daan, Koen en Bo was al snel duidelijk

Zaterdag 24 november 2018. De dag van het afscheid. We hebben daar eigenlijk helemaal geen erg in. We gaan lekker douchen en daarna begin ik te tutten en Bart trekt zijn nette kleren aan. Eigenlijk lijkt het alsof we naar een feestje gaan. Tot Gertie aan de deur staat en dan komt het besef. We gaan onze jongens begraven...

Ik geloof al langer dat er meer is tussen hemel en aarde. Bart kwam van de week thuis met een verhaal over een medium, een helderziende. Er bleek dat we allebei nog vragen hadden aan de jongens. Ik heb contact opgenomen met Reading Ivy en gisteren om 20.00 uur begon onze reading. Nu weet ik het zeker! Er is echt meer tussen hemel en aarde!

Daar liggen dan twee prachtige kereltjes. Zo mooi, maar zo stil. Geen geluidjes uit die perfect gevormde mondjes. Hun kleine lijfjes die geen teken van leven meer vertonen. We zijn verdrietig, maar ons hart wordt ook overspoeld met liefde voor onze zoons. We willen een perfect afscheid voor ze regelen. Dat is alles wat we nog kunnen doen. Waar moeten we beginnen?

In het ziekenhuis werd ons aangeraden om veel herinneringen te maken. Zo zijn er afdrukjes gemaakt van de handjes en voetjes van Daan en Koen en zijn er ook stukjes van hun navelstreng geprepareerd. Daarnaast kregen we informatie over Stichting Still. Still fotografie biedt kosteloos fotoreportages aan. En wat voor foto's!

"Ik zie de vliezen. Je hebt ontsluiting." Die woorden en de gezichtsuitdrukking van de arts-assistent gynaecologie vergeet ik nooit meer. We gaan onze kinderen kwijtraken...

We hebben vandaag onze eerste echo. Sinds mijn vader heeft gezegd dat hij denkt dat we een tweeling krijgen, laat dat idee mij niet meer los. Wat is zo'n eerste echo spannend! Zien we een kloppend hartje? Zien we er misschien wel twee? 

Ik ben al een behoorlijke tijd onverklaarbaar moe. Huishoudelijke taken moet ik in etappes doen. Voor mijn moeder klinkt dit bekend. Toen zij zwanger was, had zij precies hetzelfde. Zou het?

Heel kort maar en toch voor altijd. Dé zin die alles bevat wat wij voelen. De tijd met zijn vieren was maar heel kort, maar we zullen voor altijd met elkaar verbonden zijn! Daan en Koen zijn voor altijd onze zoons. Ze hebben ons voor altijd papa en mama gemaakt. We zullen voor altijd een (incompleet) gezin zijn en we zullen ze helaas ook voor altijd moeten missen.