Confrontaties

Ik ben nog steeds actief lid op een forum voor vrouwen die zwanger willen worden, zwanger zijn of net bevallen zijn. Ik zag een nieuw topic staan met de titel 'Heftige krampen'. Ik weet niet waarom, maar ik moest het gewoon even lezen. Een vrouw vertelde 22 weken zwanger te zijn en al een paar dagen harde buiken te hebben met pijnlijke krampen. Nu bloedverlies en ongeveer een week geleden wit dik slijm verloren. Ik wist genoeg. Die is aan het bevallen!

Ik heb gezegd dat ze direct de gynaecoloog of verloskundige moest bellen en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest gaan. Ik vertelde haar dat ik dacht dat het witte slijm wel eens haar slijmprop kon zijn geweest en dat ik het idee had dat ze weeën had. Zeker door het bloedverlies. Toen vertelde ze me dat ze de pijnen weg moest puffen. Oké, dit zijn weeën! Ik heb haar op het hart gedrukt echt met spoed naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig pakte ze mijn advies op.

Ineens kwam alles weer naar boven. Zondagavond 18 november 2018. De schrik toen ik een vochtige plek zag in mijn onderbroek. Het besef dat ik weeën had toen ik de pijnen weg moest puffen in de auto. De opluchting dat we twee druk bewegende kinderen zagen op de echo. De angst toen we te horen kregen dat we onze kinderen zouden gaan verliezen en de trots en het verdriet na de geboorte van Daan en Koen. Ik heb amper geslapen. Ik voelde bijna weer mijn vliezen breken. Hét moment dat je weet dat er geen weg meer terug is. Ik 'ruik' het water waar Daan en Koen in hebben gelegen. Ik zie de jongens duidelijker voor me dan de afgelopen tijd. Ik voel weer pijn, angst en verdriet.

Rond zes uur ben ik klaarwakker. Ik kijk snel op het forum en wat ik al dacht blijkt te kloppen. De dame in kwestie is opgenomen met weeën. Ze hopen nu nog dat de bevalling niet door gaat zetten, maar ik vrees het ergste. De hel van een dood kind wens ik niemand toe. Het zal een rare dag worden vandaag...