Het rouwproces heeft verschillende fases. Ik weet niet of en hoe ik ze precies doorloop, maar ik weet wel dat ik nu in de fase van boosheid en frustratie zit. Ik kan al een week lang alleen maar huilen en ik word boos om niets. Daar word ik dan vervolgens weer boos om. Resultaat: nog meer frustraties. Deze fase is flut.
Het begon afgelopen week met het plaatsen van de steen. Ik had gedacht dat ik het fijn zou vinden dat de jongens eindelijk een mooi plekje zouden krijgen. Ik ben ook heel blij met de prachtige steen, maar het is ook allemaal 'echt' geworden. Daan van Neerven en Koen van Neerven staat er op de steen. Daar liggen echt onze kinderen! We krijgen ze nooit meer terug. Normaal gesproken praat ik tegen Daan en Koen als ik bij het graf ben. Nu klap ik dicht. Het was veel makkelijker om tegen dat hoopje zand te praten. Natuurlijk wist ik wel dat daar onze kinderen liggen. We hebben zelf hun kist neergelegd. We hebben zand op het graf gegooid. We hebben ze echt begraven. En toch... nu staan daar hun namen. Er staat voor ieder maar één datum op de steen. Ze hebben niet langer geleefd. Mijn kinderen, onze kinderen zijn er niet meer.
Toen ik dinsdag van de begraafplaats liep kreeg ik een appje dat een kennis van mij, die rond dezelfde tijd uitgerekend was als ik, bevallen was van een gezonde zoon. Ik heb een foto gezien en het is werkelijk een heel mooi kereltje met krulletjes. Ik was echt blij voor de dame in kwestie. Ook denk ik doordat ze oprecht interesse in mij had op dat moment. Ze wilde graag foto's zien van het graf. Praten over haar zoon en over die van ons.
Ik kan helaas niet voor iedereen zo oprecht blij zijn en dat vind ik erg. Het is moeilijk dat anderen wel levende kinderen hebben. Je vraagt moeders die net bevallen zijn hoe het gaat en zelf ben je bezig met wéér iets afsluiten. De steen is geplaatst. Een van de laatste dingen die we nog konden doen voor Daan en Koen. Ik voel me zo ontzettend nutteloos. Dat is, je raadt het vast al, enorm frustrerend! Ik kan niets meer voor mijn kinderen doen. Ze zijn er echt niet meer!
Dan zijn er ook nog mensen die je laat weten dat de steen geplaatst wordt en van wie je verwacht dat ze interesse zouden tonen. Zelfs nadat er dan verteld is dat de steen geplaatst is en er een foto is gestuurd komt er geen reactie. Die persoon was 'te druk' om te reageren. Dan heb ik het niet over niet reageren binnen een uur, maar dan heb ik het over reageren ná 24 uur en dan ook pas als je zelf nog vraagt of de foto wel goed binnen is gekomen. Dat zijn dan de mensen die heel dicht bij de jongens hadden moeten staan. Daar word ik boos om. Zulke mensen wil ik niet in mijn leven. Ik wil daar geen energie meer insteken. Ik ben het zo ontzettend zat!
Ik wil het liefst schreeuwen dat onze kinderen dood zijn. DOOD mensen. Ze komen nooit, nooit, nooit meer bij ons terug. En ja, natuurlijk, er zijn nog ergere dingen op de wereld. Er zijn mensen die geen kinderen kunnen krijgen. Mensen die nooit zullen weten hoe het is als er een kindje in je groeit. Mensen die nooit tegen hun kinderen kunnen praten. Ik had het mezelf alleen zo gegund om deze prachtige kereltjes op te mogen voeden. Te mogen kussen en te knuffelen. Dat kan niet. Als ik bij ze wil zijn en met ze wil praten, dan moet ik naar hun graf. Het is zo oneerlijk!
En toch... ook aan deze fase gaat een eind komen. Carnaval is gisteren weer begonnen. De voorzitter van Spuug-zat gaf een speech en daar werden ook Daan en Koen in genoemd. Dat is zo ontzettend fijn! Onze kinderen worden niet vergeten. Ze tellen mee. Mensen die dit doen wil ik wel in mijn leven. Heel graag zelfs. Misschien is dit het zetje dat ik nodig had voor de volgende fase. Acceptatie...
Reactie plaatsen
Reacties