Al vanaf het begin van de zwangerschap zijn we Bo bewust overal bij gaan betrekken. Ervaring met kinderen had ze niet, dus we waren erg benieuwd hoe ze het zou gaan doen. Ik liet haar vaak aan mijn buik snuffelen en vertelde haar dat daar de baby's zaten. Dat ze broertjes en/of zusjes zou gaan krijgen waar ze goed op moest gaan passen. Uiteindelijk hebben we ons druk gemaakt om niets (of Bo juist heel goed voorbereid). De band tussen Daan, Koen en Bo was al snel duidelijk
Maanden lang hadden we besproken hoe we het zouden doen als we thuis zouden komen met onze kindjes in de maxicosi's. Ik zou eerst naar binnen gaan en vervolgens zou Bart met de kindjes komen en zou Bo voorzichtig kennis mogen maken. We fantaseerden over een positieve kennismaking en een vriendschap voor het leven. Veel dingen liepen anders en een aantal dingen gingen precies zoals we hadden gehoopt.
Op dinsdag 20 november mochten we met zijn vieren naar huis. De waterbak van de jongens moesten we afsluiten en de bak zelf zat in een houten kistje. We gingen door een speciale gang het ziekenhuis uit, zodat we niet langs persende mama's, zenuwachtige papa's en huilende baby's hoefden te lopen.
Eenmaal thuis hebben we het precies zo gedaan zoals we hadden besproken. Eerst Bo gedag zeggen en vervolgens met de jongens naar binnen. Bo was helemaal door het dolle toen ze ons zag. We hadden immers zondag al tegen haar gezegd dat we snel weer thuis zouden zijn. Toch begreep ze al heel snel dat er iets aan de hand was. We hebben het houten kistje met het waterbakje op de salontafel gezet en we hebben Bo laten kijken en laten snuffelen. We hebben haar verteld dat dat haar broertjes Daan en Koen zijn, maar dat ze helaas zijn overleden.
Daan en Koen hebben op hun eigen kamertje gestaan. Naast de commode hadden we een stoel gezet voor Bo. Ze had ontzettend goed door dat ze op die manier bij Daan en Koen kon zijn. Elke keer als we tegen Bo zeiden dat we naar de jongens gingen, dan liep ze voor ons uit de trap op en liep ze rechtstreeks naar de babykamer waar ze ongeduldig stond te wachten tot ze eindelijk bij haar broertjes kon kijken. Als we niet snel genoeg waren, dan begon Bo te piepen. Ze wilde zo graag opgepakt worden om even te snuffelen. Dat terwijl ze er helemaal niet van houdt om opgepakt te worden. Tijdens het snuffelen ging haar hartje als een malle tekeer. Op het moment dat ze klaar was met snuffelen, ademde ze heel lang uit en draaide ze haar mooie koppie weg. Dan was het goed.
De waterbak van Daan en Koen moesten we meerdere keren per dag verversen. Bij thuiskomst lag er al snel een haar van Bo in de waterbak. Hoe we ons best ook deden, die haar kregen we niet weg. Zelfs niet bij meerdere keren spoelen. Ook in de kist van de jongens ligt een haar van Bo. Uiteindelijk hebben we besloten om een pootafdruk te maken, zodat we die later bij het grafje kunnen leggen. Raad eens... zelfs in de gipsafdruk zit een haar van Bo! Het moet zo zijn...
Na het afscheid van Daan en Koen waren we Bo even kwijt. Uiteindelijke vonden we haar jankend op de stoel naast de commode met haar neus in een gebruikte hydrofiel luier. We zijn er van overtuigd dat ook zij rouwt.
De box staat nog steeds in de huiskamer. Zelfs nu, ruim drie maanden later, ligt Bo regelmatig in de box. Eerder was ze dan aan het huilen en aan het piepen en af en toe leek ze zelfs in trance. Pure rouw. In de reading werd aangegeven dat Bo graag vaker aan de gebruikte hydrofiel luier wil ruiken. We hebben die luier direct de volgende dag in de box gelegd en Bo kon eindelijk weer ontspannen. Nu pakt ze haar momentjes. De ene keer ligt ze heel vaak op de hydrofiel luier en de andere keer is ze er totaal niet mee bezig.
De band tussen onze kinderen en Bo is (bijna) onbeschrijflijk mooi.
Reactie plaatsen
Reacties