Onze visie

Gepubliceerd op 25 februari 2019 om 09:05

We krijgen vaak te horen dat mensen vinden dat we zo goed met het overlijden van Daan en Koen omgaan. Heel fijn is dat! Er zijn ook zware momenten hoor. Ik kan hele dagen huilen, omdat ik de jongens zo mis. We zijn aan de andere kant ook blij als het licht in de keuken weer eens aan en uit gaat. Dan weten we dat Daan en Koen bij ons zijn. Ik wil graag onze visie met jullie delen.

Nadat ik weer terug was van OK en het besef kwam dat we twee kinderen hadden gekregen, vroeg ik de verpleegkundige om beschuit met muisjes. We zijn niet alleen maar twee kinderen verloren, maar we hebben ook twee kinderen gekregen. Daar hoort beschuit met muisjes bij. We hebben mensen gevraagd om ons ook te feliciteren en niet alleen te condoleren. We zijn dan misschien wel onzichtbare ouders, maar we zijn ouders! Als mensen vragen of we kinderen hebben, dan vertellen we altijd dat we er twee hebben. Zo is het uiteindelijk ook.

Misschien is het voor anderen niet te begrijpen, maar wij zijn eigenlijk 'blij' dat Daan en Koen samen overleden zijn. Ze zaten samen in mijn buik. Hun band was zo duidelijk, dat het alleen maar fijn is dat dat zo kan blijven. Natuurlijk hadden we veel liever gehad dat ze wel waren blijven leven, maar één kind opvoeden zou ook heel confronterend zijn. We zouden ons altijd afvragen hoe de ander zou zijn. Zou het kind dat wel zou blijven leven zijn broertje missen?

Daarnaast zijn we ook dankbaar dat de jongens niet hebben hoeven vechten en hoeven lijden. Ze lagen er zo vredig bij! Lekker bij elkaar en ze hielden elkaars hand vast. Zo mooi om te zien! Het is natuurlijk allemaal niet goed, maar toch is het goed zo. Zoals ik al zei, zouden we de jongens liever bij ons hebben gehad. Hoe zou het gegaan zijn als ze met 24 of 28 weken waren geboren? Dan hadden ze zo moeten vechten! We zouden dagen in spanning zitten. Dan is het nog maar de vraag ze sterk genoeg waren geweest. Wat als je kinderen dan alsnog overlijden? Wat als ze wel sterk genoeg waren geweest, maar ze getekend zouden zijn voor het leven? Premature kindjes zijn zo kwetsbaar. Hersenbloedingen en infecties liggen op de loer. Dat hadden we absoluut niet gewild voor Daan en Koen. Het idee dat ze samen zijn en dat ze vredig zijn gegaan maakt het verdriet een beetje dragelijk.

We praten over Daan en Koen. Met Bo. met Guus en met elkaar. Ze zijn in ons leven verweven. Ze zijn er niet, maar ze zijn er ook wel. Het is goed zo...

Reactie plaatsen

Reacties

Ineke Oosthoek
5 jaar geleden

Wat een prachtige foto's. De liefde spat er van af. Ja, jullie zijn en blijven voor altijd ouders. Moeder en vader van Daan en Koen. Super dat jullie keukenlamp knippert! Dat gebeurt bij ons ook wel eens en ik zie dat echt als een signaaltje (waar ik altijd blij mee ben).
Dikke knuffel,
Ineke

Bianca van Neerven
5 jaar geleden

Hoi Ineke,

Bedankt voor je lieve reactie! Fijn hè zo'n signaal?! Wij zin er ook elke keer weer heel blij mee.

Dikke knuffel terug,

Bianca

Janine
5 jaar geleden

Lieve Bart en Bianca,
Wauw wat een respect heb ik voor jullie, echt zo mooi hoe jullie hiermee omgaan. 🦋Hele mooie foto's ter herinnering aan Daan en Koen.
Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht voor de toekomst. 💕
Groetjes Janine (Collega van Bart)