Zaterdag 24 november 2018. De dag van het afscheid. We hebben daar eigenlijk helemaal geen erg in. We gaan lekker douchen en daarna begin ik te tutten en Bart trekt zijn nette kleren aan. Eigenlijk lijkt het alsof we naar een feestje gaan. Tot Gertie aan de deur staat en dan komt het besef. We gaan onze jongens begraven...
De bel gaat en we weten dat Gertie voor de deur staat. Het is tijd. Alles wat we doen is de laatste keer met Daan en Koen. We zullen ze na vandaag nooit meer vast kunnen houden. We kunnen ze nooit meer kussen en knuffelen. Onze handen zullen leeg zijn en we zullen ineens onzichtbare ouders worden.
Gelukkig maakt Gertie foto's van dit, toch wel bijzondere, moment. Samen met Bo pakken we de jongens voor de laatste keer uit de wateebak. Bart doet Daan en Koen hun mutsjes op en we doen hun prachtige wikkeldoekjes aan. Wat zijn ze toch ongelooflijk mooi! We geven ze nog een laatste kus en dan is het tijd om ze in hun kistje te leggen en vervolgens het kistje te sluiten. Wat is dit ontzettend moeilijk! Het liefst pak ik ze weer uit het kistje, maar dat gaat niet. Dan kan niet. Nooit meer.
Samen met Gertie vertrekken we naar De Verdraagzaamheid. Daar staat Lotte op ons te wachten in een prachtig aangeklede zaal. Op dat moment wordt het me allemaal even te veel. Straks moeten we onze kinderen begraven! Dat kan toch helemaal niet?
Om 10.00 uur komen de eerste mensen binnen. We huilen en we lachen. We vertellen hoe mooi Daan en Koen zijn. De geboortekaartjes worden uitgedeeld en er wordt koffie en thee gedronken. Er is beschuit met muisjes en natuurlijk zijn er ook Bossche bollen voor onze Bossche jongens.
Dan is het om 10.30 uur toch echt tijd voor de dienst. Gertie heet de mensen welkom en leest een prachtig gedicht dat ons enorm raakt. Ook Bart en ik heten de mensen welkom en het nummer Zo mooi, zo mooi van Bløf wordt gespeeld. Vervolgens leest Bart nog een gedicht. Hij heeft ervoor gekozen om het nummer Make you feel my love van Adele af te spelen. Daarna ben ik aan de beurt. Ook ik draag een gedicht voor en ik heb gekozen voor het nummer Alleen van Marco Borsato. Tenslotte zegt Gerdien nog wat. Het is fijn en waardevol om zo gesteund te worden door je familie!
Buiten laten we ballonnen op aan de Waal. We hebben twee witte ballonnen die staan voor Bart en mij en twee blauwe ballonnen die staan voor Daan en Koen. De ballonnen zijn met elkaar verbonden, zoals wij als gezin verbonden zijn. Na het oplaten gaan de ballonnen eigenlijk gelijk richting ons huis. Hoe bijzonder is dat?!
Vervolgens is het tijd om naar de begraafplaats te gaan. Er is nu echt geen weg meer terug. Bart stapt via het trapje in het graf. Ik zeg de jongens voor de laatste keer gedag en geef het kistje aan Bart. Dit was het dan... Opeens lijkt het graf zo groot met het kleine kistje erin. We hebben twee gehaakte knuffeltjes gekregen via Stichting Still. Een van de knuffeltjes leggen we in het graf. De andere zullen we thuis bewaren op hun kamertje. We gooien nog een schepje zand in het graf en dan breek ik. Terwijl de andere mensen gaan, houden Bart en ik elkaar stevig vast en huilen we. We huilen zo ontzettend hard. Onze jongens zijn er echt niet meer...
Ik wil schreeuwen
naar de hemel
Ik wil stampen
op de grond
en de wereld
laten weten
dat jij ooit in mij bestond
Ik wil je wiegen
Wil je troosten
Wil je kussen
Wil je geven
Ik wil je alles
Wil je altijd
Wil je groter
in mijn leven
Ik wil roepen
naar de leegte
Ik wil zingen
naar de zon
Ik wil duiken
in verlangen
Ik wil terug naar wat begon
Ik wil noemen
dat jij leefde
Ik wil noemen
dat jij bent
Dat hoe kort ook
in mijn leven
iedereen jouw
leven kent
Reactie plaatsen
Reacties
Ben stil van dit hele verhaal, de fotoos en hoe jullie er mee omgaan. Sterkte, groet, joos