Het klinkt misschien heel raar, maar we zijn voor heel veel dingen ook heel dankbaar. Andere mensen begrijpen dat niet altijd, dus ik zal het proberen uit te leggen.
We zitten te kijken naar het programma 'Beau five days inside'. Deze keer gaat het over Villa Pardoes en alle zieke kinderen die daar verblijven. De kinderen zijn zo ontzettend ziek. Het is vreselijk om te zien. En ja, dan ben ik dankbaar dat Daan en Koen geen moment hebben geleden.
Mensen vragen wel eens of we niet liever één levend kind hadden gehad. Eerlijk? Nee! De band tussen Daan en Koen was overduidelijk. Die horen bij elkaar en gelukkig zijn ze dat nog steeds. Ze hebben alleen maar elkaars handjes vastgehouden. We konden alles proberen, maar die handjes zochten elkaar telkens weer op.
Weet je eigenlijk dat meerlingen vanaf 24 weken niet in één kistje begraven mogen worden? Een 'geluk' voor ons dus dat Daan en Koen met ruim 20 weken zijn geboren. Ze liggen samen in hun kistje. Zoals het hoort. We hadden het niet anders willen hebben. Mijn hart zou breken als ze ook nog eens allebei in een apart kistje zouden moeten.
Ik ben dankbaar dat ik überhaupt zwanger ben geweest. Dan ook nog eens van een tweeling! Ik heb ze mogen voelen bewegen in mijn buik. Ik heb ze geboren voelen worden. Ik heb de mooiste kindjes ooit op de wereld gezet. Er zijn vrouwen die niet zwanger kunnen worden. Die nooit een kindje kunnen voelen schoppen. Ik heb dat wel gevoeld. Ja, ik mis dat ook heel erg. Ik zou het graag nog een een keer willen voelen. Het liefst weer 4 handjes en 4 voetjes tegelijk. Hoe dan ook, ik heb het gevoeld.
Is het altijd makkelijk? Nee, absoluut niet! Ben ik altijd alleen maar dankbaar? NEE! Ik had het liefst natuurlijk gewoon twee levende kinderen gehad. Ben ik dankbaar voor onze prachtige zoons? JA!
Reactie plaatsen
Reacties