18 november 2018 - het noodlot slaat toe

Mijn ooms zijn gezellig op visite. Lekker kletsen onder het genot van een hapje en een drankje! Nadat zij rond 16.30 uur zijn vertrokken merk ik wat buikpijn bij mezelf. Het lijkt op bandenpijn. We zullen wel te druk geweest zijn. Mijn man geeft aan voor het eten te zorgen, zodat ik even kan rusten. Rond 18.30 uur moet ik plassen. Ik zie een donkere plek in mijn zwarte onderbroek. Foute boel! Ik ruik aan de plek, aangezien ik door de kleur van de onderbroek niet kan zien of het afscheiding is of iets anders. Het ruikt niet zoet. Geen vruchtwater dus! Toch zit het me niet lekker en besluiten we het ziekenhuis te bellen. We kunnen gelijk komen. Schone onderbroek aantrekken en rijden maar.

Om 19.30 uur parkeren we voor het ziekenhuis. Mijn moeder voelt blijkbaar aan dat er iets niet klopt, want ze belt mij op dat moment. Ik vertel eerlijk dat we bij het ziekenhuis zijn en dat we denken aan nierstenen. Ik heb namelijk een soort koliekpijn en ’s ochtends wat bloed geplast.

Eenmaal op de afdeling worden we voor triage naar een kamertje gebracht. Er worden controles gedaan en ik moet even in een potje plassen om een blaasontsteking uit te sluiten. Eenmaal op de wc schrik ik me rot. Mijn onderbroek is rood van het bloed! We roepen direct de verpleegkundige. Al snel komt de arts-assistent binnen voor een echo. Daar zien we twee druk bewegende kinderen in voldoende vruchtwater. Ik grap dat het verder niet uitmaakt wat er met mij is, want met de kinderen is alles goed. Er wordt een echo gemaakt van mijn nieren. Die zijn mooi slank. Geen nierstenen dus… Dan besluit de arts-assistent een inwendig onderzoek te doen. Al snel zie ik aan zijn gezicht dat het niet goed is. “Ik zie de vliezen. Je hebt ontsluiting.” Die woorden en zijn gezicht vergeet ik nooit meer. Ik word naar een verloskamer gebracht, de mogelijkheden worden besproken en we lichten mijn ouders in. Ik blijk maar liefst 5 cm ontsluiting te hebben. Mijn moeder gaat bij ons thuis spullen halen voor de nacht en ze zal voor onze hond zorgen. Mijn vader kan niet mee, want mijn ouders passen op dat moment op mijn nichtje.

De weeën lijken in eerste instantie af te nemen. Als het nu stopt, dan kunnen ze nog wat! Helaas breken al snel mijn vliezen en worden de weeën steeds heviger. We bellen mijn moeder dat ze op moet schieten. Uiteindelijk is ze om 23.00 uur op de kamer. Ik heb al persweeën, maar de arts-assistent is er nog niet waardoor ik nog niet mag persen. Ik lig te kronkelen in mijn bed. Zodra mijn moeder binnen is zeg ik dat ik op haar heb gewacht, maar dat ik het niet meer kan houden. Om 23.07 uur wordt na twee keer persen onze zoon Daan geboren. Een verrassing, want ik had op twee meiden gerekend! De placenta van Daan komt maar deels los en ligt voor de uitgang, waardoor het andere kindje niet geboren kan worden. Omdat ik veel bloed verlies wordt besloten op de OK vaginaal het andere kindje geboren te laten worden. Wat een nachtmerrie! Onderweg spuug ik tot overmaat van ramp de verpleegkundige onder. Ik ben ontzettend bang voor wat komen gaat, maar straks hebben we een zoon en een dochter.

Uren later word ik wakker. Ik vraag hoe het met onze dochter is. De verrassing is compleet als blijkt dat we helemaal geen dochter hebben, maar nog een zoon! Koen is stil geboren op 19 november om 00.38 uur.

Twee prachtige kerels die voor hun termijn behoorlijk groot zijn. Broertjes, maar zo totaal verschillend! Hun band is overduidelijk. Twee jongens! Wat zijn we trots!